زمین (هوشنگ ابتهاج)

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

با سلام

تمامی کلاسهای مصالح ساختمانی گروه معماری، مورخه پنج شنبه 30 اردیبهشت ماه 1395 برگزار نخواهد شد.

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

زمین (هوشنگ ابتهاج)...

دهقـانی فـداکـار که از قطار خاطراتمان جا ماند . . . غروب یکی از روزهای سرد پاییز بود. خورشید در پشت  کوه های پربرف یکی از روستاهای آذربایجان فرو رفته بود. کار روزانه ی دهقانان پایان  یافته بود. ریزعلی هم دست از کار کشیده بود و به ده خود باز می گشت. در آن شب سرد و  تاریک، نور لرزان فانوس کوچکی راه او را روشن می کرد. دهی که ریزعلی در آن زندگی می  کرد نزدیک راه آهن بود. ریزعلی هر شب از کنار راه آهن می گذشت تا به خانه اش برسد.  آن شب، ناگهان صدای غرش ترسناکی از کوه برخاست. سنگ های بسیاری از کوه فرو ریخت و  راه آهن را مسدود کرد. ریزعلی می دانست که، تا چند دقیقه دیگر، قطار مسافربری به آن  جا خواهد رسید. با خود اندیشید که اگر قطار با توده های سنگ برخورد کند واژگون  خواهد شد. از این اندیشه سخت مضطرب شد. نمی دانست در آن بیابان دور افتاده چگونه  راننده ی قطار را از خطر آگاه کند. در همین حال، صدای سوت قطار از پشت کوه شنیده شد  که نزدیک شدن آن را خبر داد.ریزعلی روزهایی را که به تماشای قطار می رفت به یاد آورد. صورت خندان مسافران را به  یاد آورد که از درون قطار برای او دست تکان می دادند. از اندیشه ی حادثه ی خطرناکی  که در پیش بود قلبش سخت به تپش افتاد. در جست و جوی چاره ای بود تا بتواند جان  مسافران را نجات بدهد. ناگهان، چاره ای به خاطرش رسید. با وجود سوز و سرمای شدید،  به سرعت لباسهای خود را ا زمین (هوشنگ ابتهاج)...ادامه مطلب

زمین (هوشنگ ابتهاج) زین پیش شاعران ثناخوان که چشم شان در سعد و نحس طالع و سیر ستاره بود  بس نکته های نغز و سخنهای پرنگار  گفتند در ستابش این گنبد کبود اما زمین که بیشتر از هر چه در جهان  شایسته ستایش و تکریم آدمی ست  گمنام و ناشناخته و بی سپاس ماند ای مادر ای زمین امروز این منم که ستایشگر تواماز توست ریشه و رگ و خون و خروش من  فرزند حقگزار تو و شکر توام  بس روزگار گشت و بهار و خزان گذشت  تو ماندی وگشادگی بی کرانه ات  طوفان نوح هم نتوانست شعله کشت  از آتش گداخته جاودانه ات هر پهلوان به خک رسیده ست گرده اشغیر از تو ای زمین که در این صحنه ستیز  ماندی به جای خویشپیوسته زورمند و گرانسنگ و استوار فرزند بدسگالی اگر چون حرامیان  بی حرمت تو تاخت هرگز تهی نشد دلت از مهر مادری با جمله ناسپاسی فرزند شناخت آری زمین ستایش و تکریم را سزاست از اوست هر چه هست در این پهن بارگاه پروردگان دامن و گهواره وی اند  سهراب پهلوان و سلیمان پادشاه ای بس که تازیانه خونین برق و باد پیچیده دردنک  بر گرده زمین  ای بس که سیل کف به لب آورده عبوسجوشیده سهمنک بر این خک سهمگین  زان گونه مرگبار که پنداشتی دریغ  دیگر زمین همیشه تهی مانده از حیات  اما زمین همیشه همان گونه سخت پشت بیرون کشیده تن  از زیر هر بلا و آغوش بازکرده به لبخند آفتاب زرین و پرسخاوت و سرسبز و دلگشابگذار چون زمین  من بگذرانم شب طوفان گرفته ر زمین (هوشنگ ابتهاج)...ادامه مطلب